ترجمه مقاله اشغالگری خارجی و حاكمیت ارضی بین المللی

 اشغالگری خارجی و حاكمیت ارضی بین المللی:چالش های همگرایی

Foreign Occupation and International Territorial Administration: The Challenges of Convergence

Abstract

International organizations have increasingly joined states as occupiers of territory. Yet international law doctrine and policymakers have regarded occupation by states and
administration by international organizations as distinct legal and political phenomena. The stigma associated with state occupation has translated into an assumption that the two
operations are governed by different norms and their tactics for asserting control subject to different standards of legitimacy. This article rejects that dichotomy and the doctrinal
parsing that comes with it. It emphasizes the common traits and challenges of these occupations and argues for a joint legal and political appraisal. From the legal perspective,
the two sorts of missions operate under common legal frameworks; those managing both need to find the proper balance among international humanitarian law, international human
rights law, local law, and any mandate from an international organization. As a political matter, each encounters resistance from those in the territory opposed to its presence,
leading to coercive responses whose legitimacy will be questioned from within and outside the territory. The article concludes with some modest thoughts on how each sort of occupier
might learn something from the other.

چكیده

سازمان های بین المللی بطور فزاینده ای بعنوان اشغالگران منطقه به دولت ها پیوسته اند.

هنوز دكترین قوانین بین المللی و سیاست گذاران،اشغال از طریق سازمانهای بین المللی بواسطه حكومت ها و دولت ها را پدیده سیاسی و حقوقی مجزا در نظر می گیرد.ننگ مرتبط با اشغال دولتی به دو عملیاتی تعبیر شده كه بوسیله هنجارهای متفاوت و تاكتیك های خود برای تایید موضوع كنترل برای استانداردهای مختلف مشروعیت،مدیریت می شوند.این مقاله دوگانگی و تجزیه اعتقادی همراه با انرا رد كرده،بر ویژگیهای مشترك وچالش های این اشغال تاكید می كند و درباره ارزیابی سیاسی و حقوقی مشترك به بحث می پردازد.از منظر حقوقی دو نوع كار تحت لوای چهارچوب حقوقی مشترك انجام می شود كسانیكه این دو نوع را مدیریت می كنند باید توازن مناسبی میان قانون بشر

دوستانه بین المللی،قانون حقوق بشر بین المللی ،قانون محلی و دستورات یك سازمان بین المللی پیدا كنند.از منظر سیاسی هر نوع مقاومت همراه با درگیری افراد منطقه كه مخالف حضور انها هستند منجر به پاسخ های اجباری كسانی می شود كه مشروعیت شان از داخل و خارج منطقه زیر سوال رفته است.این مقاله با طرز فكری معقولانه درباره اینكه چطور اشغالگران از یكدیگر یاد می گیرند به نتیجه گیری می پردازد.

اشغال سرزمین های خارجی همچنان وضعیت مبهمی در قوانین بین المللی دارد.اگر این موضوع در نتیجه استفاده غیر قانونی از زور باشد پس اشغال غیر قانونی است.قوانین بشر دوستانه بین المللی از جمله قوانین كه از زمان منشور سازمان ملل متحد شكل گرفته اند اشغالگری را صرفنظر از جنبه قانونی بودن ان در نظر گرفته و تنظیم كرده اند.

بازیگران بین المللی ازدولت های گرفتار در اشغال می خواهند تا منطقه را ترك كنند رفتاری كه برای ساكنان انجا یا هر دو طرف معقول است. حتی برای دولت هایی كه ازبابت قانونی بودن یا اهمیت اشغال گری شان متقاعد شده اند این موضوع خجالت اور است.

این ناراحتی بخصوص برای لیبرال دموكراسی بیشتراست انجا كه دولت های متعهد به  اصل حقوق بشر،مشاركت سیاسی و حاكمیت قانون برای ملت خود ،سیستمی بسیار پایین تر از این استانداردها را به ملت های تحت اشغال تحمیل می كنند.